[YAOI] LOVE, Stay Tuned #โปรดรักสักครู่

STORY BY PEPI (จินตภัทร)

เรื่องมันมีอยู่ว่า...ผมชื่อมาร์คอายุ 22 เป็นผู้ช่วยดีเจ หน้าที่ก็คอยดูคิว จัดเพลง บลา บลา บลา เยอะสิ่งมาก

แต่หน้าที่หลักคือรับสายผู้ฟังที่โทรเข้ามา น่าแปลกที่อยู่ๆ ก็มีผู้ชายคนหนึ่งโทรมาขอคุยกับพี่ดีเจคนสวย

แต่พี่เขาบอกว่า.. "พี่ไม่รับสายคนนี้นะมาร์ค พวกโรคจิต"

แต่ว่านะ...เสียงเขาไม่เห็นจะเหมือนพวกโรคจิตเลย เราคุยกันทู้กกกวัน ผมก็บอกปัดไปเรื่อย ไม่มีคิวมั่ง ไม่มีเวลามั่ง ติดสายผู้ฟังท่านอื่นอยู่บ้าน ไปๆมาๆ ก็เหมือนคนที่ต้องได้ยินเสียงทุกวันเพราะเขาโทรมาทุกวันเลยอะ

"เมื่อไหร่ผมจะได้คุยกับดีเจ"

"พี่คุยกับผมไปก่อนเนอะ"

"ผมไม่คุยกับเด็กผู้ชาย"

"หง่อววววววว ลองคุยกันก่อนดิเผื่อพี่จะชอบเด็กผู้ชายนะ"

..........................

"พี่จอมเลิกทำแบบนี้กับขิมสักที! มันน่ารำคาญ"

ขณะที่ผมกำลังจะกลับบ้านก็ได้ยินเสียงดีเจพี่ขิมคนสวยกำลังยืนด่าใครบางคนอยู่ที่ลานจอดรถใต้ตึก ผมคิดว่าผู้ชายคนนั้นตัวสูงใหญ่และดูดีเกินกว่าที่จะถูกปฏิเสธนะ...

"พี่แค่อยากคุยด้วย ฐานะพี่น้องก็ได้ ขิมเปลี่ยนเบอร์ ไม่ตอบแชท พี่ก็เลย..."

"พี่เลิกโทรเข้ามาตอนขิมทำงานสักที ขิมอายน้องผู้ช่วยที่ทำงานด้วยจะตายอยู่แล้วนะ เหมือนมีไอ้โรคจิตที่ไหนไม่รู้โทรมารังควานตลอดเลย เมื่อไหร่พี่จะเลิกวุ่นวายกับชีวิตขิมสักที!" 

หูยแรง....ผมฟังดีเจพี่ขิมคนสวยด่าผู้ชายคนนั้นฉอดๆ ในขณะที่เขายืนหน้าซีด ท่าทางของเขาทำให้ผมนึกอะไรบางอย่างออก ใช่แล้ว! ผมเคยเจอเขาที่งานศพพี่แคร์ พี่สาวของพี่ขิม ขณะที่กำลังสงสัยใฝ่รู้เรื่องชาวบ้าน สิ่งที่พี่ขิมพูดประโยคต่อมาก็ช่วยตอบคำถามสิ่งที่ผมอยากรู้ได้ใน

"ขิมไม่ใช่ตัวแทนของพี่แคร์นะ เมื่อไหร่พี่จอมจะยอมรับสักทีว่าพี่แคร์เขาตายไปแล้ว และตอนนี้เราไม่มีอะไรเกี่ยวข้องกัน พี่จอมไม่ใช่แฟนพี่แคร์ แล้วเราก็ไม่ใช่ญาติกันเหมือนเดิมแล้ว ขิมไม่อยากจะใจร้ายนะคะ พี่ก็น่าจะรู้ดีว่าพี่แคร์ต้องจากพวกเราไปก็เพราะพี่...พี่รู้ไหมว่าขิมไม่อยากคุยกับพี่เพราะอะไร? เพราะทุกวินาทีที่ได้ยินเสียงพี่ หรือเห็นหน้าพี่ ขิมรู้สึกเหมือนเห็นฆาตกร" 

ผมยืนฟังนิ่งเหมือนถูกสต๊าฟอยู่กับที่จนกระทั่งรถพี่ขิมขับออกไป ผมไม่รู้ว่าผู้ชายคนนั้นทำอะไรพี่แคร์ 

และไม่รู้ทำไมผมถึงรู้สึกสงสารเขา ทั้งที่ไม่รู้เรื่องอะไรเลย

เขาเหลือบเห็นผมที่แอบยืนฟังอยู่ แต่กลับไม่แสดงท่าทางโกรธใดๆ 

เราสบตากันเนิ่นนาน และระยะห่างของเราก็ค่อยๆ ลดลงเรื่อยๆ จนกระทั่งเขามายืนอยู่ตรงหน้าผม

"ตลาดวายแล้ว เลิกแอบฟังชาวบ้านเขาคุยได้แล้วมั้ง?" 

"พี่..ผมจำเสียงพี่ได้ ผมรับโทรศัพท์พี่บ่อยๆ ที่ผมเคยบอกว่า...."

"งั้นหรอ ขอโทษที่ทำให้ลำบากใจนะ ต่อไปผมคงจะไม่โทรไปอีกแล้ว" 

"พี่ๆ เดี๋ยวก่อน แหะ แหะ ขอเบอร์ได้มะ? ไอดีไลน์ก็ได้" 

"หื้ม?" 

#โปรดรักสักครู่

B E R L I N ?